شعر در امروز

امروز از دید من، "شعر" به رغم لذت آفرینی و کاربردهایی که در بعضی مقاطع زمانی داشته، حتی بیشتر از افیون و مواد مخدر، مضر و ویرانگر است ..
می‌توان استدلال کرد که یکی از عوامل عقب‌ماندگی ایرانیان در تولید اندیشه ، نشئه‌گی، مسخ‌شدگی و وهم اغناء ذهن، ناشی از افیون شعر و صنایع ذیل آن و در نتیجه ، شعر زده بودن و شعار زده بودن تاریخی است.
بنظر میرسد که ایرانیان طی قرن‌ها، زبان فارسی را تنها در شعر و شعار خرج و مصرف کرده و علیرغم درخشش نیم‌بند برخی از تک ستارگان ، توفیق چندانی در تولید اندیشه‌ی قابل اعتنا در قالب زبان فارسی نداشته و اهمال خود را با بهانه جویی و صدور مهملاتی از قبیل "بی‌بنیه بودن و ضعف زبان فارسی برای فلسفیدن و تولید اندیشه نو" توجیه کرده و بی آنکه دغدغه کیفیت مظروف را داشته باشند، آن را قربانیِ تکرار در تولید هنرمندانه ظروف مشابه کرده‌اند‌.
این عبارت که امروز در "جلسات شعرخوانی حکومتی" بیان میشود که "شعر رسانه است" به دلایل مختلف، مردود است . در دنیای امروز، شعر دیگر حتی رسانه هم نیست. بلکه ابزاری برای مسخ و نشئگی ذهن توده ها و تسهیل در اختیار گرفتن کنترل آنها است.
از نگاه من، جامعه امروز ایران ، بیشتر از هر زمان دیگر، به رواج سخنان عمیق ، جدی، واقعی ، مبتنی بر منطق و عاری از هر گونه آرایه، در قالب زبان فارسی نیازمند است.
من این سخن را در حالی صادر میکنم که خودم بسیار از هنر شاعران و سخنوران لذت میبرم . درست مثل آدمی که از مضرات سیگار آگاه است اما آن را با لذت استعمال میکند ‌.