خدای فراموشی

میان من و تو 
به همان اندازه فاصله هست
که میان ابرهایی که در آسمان و انسانهایی که بر زمین سرگردانند    
شاید روزی به هم باز رسیم    
روزی که من به سان دریایی خشکیدم و 
تو چون قایقی فرسوده بر خاک ماندی   
هر کس آنچه را که دوست دارد در بند میگذارد و هر زن مروارید غلتان خود را به زندان صندوقش محبوس میدارد    
بگذار کسی نداند که
چگونه من به جای بوسیده شدن و نوازش شدن
گزیده شده ام    
بگذار هیچ کس نداند، 
هیچکس    
و از میان این همه ی خدایان، 
خدایی جز فراموشی بر این همه رنج آگاه نگردد...