به یاد علی اشرف درویشیان

‍ علی اشرف درویشیان از آن انسان‌هایی است که هرچه بیشر شبیه‌شان در این دنیا باشد بهتر است. او برای هرچه زیبا‌تر و انسانی‌تر کردن این دنیا گام برداشته است و اگر زشتی‌ها و پلشتی‌های جامعه را در آثار خود منعکس کرده، تنها قصدش پررنگ‌تر کردن زیبایی‌های دنیا بوده است.
او کسی بود که تحت تأثیر فضای ادبی و جریان روشنفکری چپ که ابزاری برای مبارزه با دیکتاتوری قلمداد می‌شد، به یکی از نویسندگانی بدل شد که با شرایط آن دوره در ستیز بودند.
درویشیان در خانوادهٔ فقیر در کرمانشاه متولد و در شرایط سختی بزرگ شده است. در سن ۱۸ سالگی به معلمی در روستا‌ها می‌پردازد و آثار غم انگیز فقر را مشاهده می‌کند. شاید درک و زندگی با همین‌ها بود که او را یک انسان آرمانگرا بار آورد. منطق طبقاتی که در آن دوره وجود داشت، حس انسان دوستانهٔ او را برمی انگیخت.
وی از اواخر دههٔ ۴۰ کار خود را آغاز کرد و اوایل دههٔ ۵۰ بود که اولین مجموعه داستان کوتاه خود را به چاپ رساند. درویشیان در تألیف آثارش نوعی خودویژگی داشت. آن هم این بود که نوشته‌های او از یک فیلتر عاطفی عبور می‌کنند. آنچه درویشیان در دنیای اطراف خود می‌بیند، ضربدر حس و عاطفه می‌شود و توسط نوشته‌اش، انعکاس می‌یابد.
به دلیل رد شدن اثر درویشیان از همین فیلتر عاطفی، نوشته‌های او بسیار حسی است. حتی آن اثر منطقی و استدلالی باشد. وجود این فیلتر باعث شده آثار او بسیار تأثیرگذار باشد. در واقع می‌توان گفت که رئالیسم درویشیان نوعی رئالیسم عاطفی است.
کاش آنقدر زنده باشد تا به دنیایی که برای جامعه‌اش و به خصوص کودکان آرزو داشت برسد.
*****************************
زنده یاد علی اشرف درویشیان، از نسلی از نویسندگان به شمار میرفت که پرچم ادبیات برای عدالت و برابری را برافراشتند و نوشته های او روایتگر رنج و ناکامی انسانهائی بود که به آنها تعلق خاطر داشت. ف‍ص‍ل ن‍ان، آبشوران و سال های ابری از آثاری ست که از او بیادگار مانده است. علی اشرف درویشیان، نویسنده و پژوهشگر ادبی در تاریخ چهارم آبان ماه ۱۳۹۶ درگذشت.
برچسب‌ها: یادداشت, یادبود, علی اشرف درویشیان, مهرداداکبری

دلنوشته های مهرداد اکبری...