سرزمین مادری من

خاک تیره و صبور مادری من،ثروت بیکران از آن تو نیست! تو در تلاشی که دهان فرزندانت را پر کنی،اما غذا کمیاب است. عطیه ی شادی که برای ما به همراه داری هیج گاه کامل نیست. نمی توانی گره گشای امیدهای تشنه ما باشی،اما آیا به این خاطر باید تو را رها کنیم؟ لبخند تو که غم بر آن سایه افکنده،در چشمان من شیرین است. عشق تو،که سیری ناپذیر است،در قلب من عزیز است. از سینه ات ما را با زندگی سیراب کرده ای اما نه با جاودانگی،از این رو چشمان تو همیشه بیدار ند. سال هاست که با رنگ و آواز کار می کنی، هنوز بهشت تو ساخته نشده مگر تنها نشانه هایی از غم. بر فراز خلق زیبایی ها، توده ای از اشک است. نغمه هایم را نثار صورت لطیفت می کنم و به غبار اندوهگینت عشق می ورزم، سرزمین مادری من.
برچسب‌ها: یادداشت, سرزمین مادری من

دلنوشته های مهرداد اکبری...