سجده آزادی

.
مجید رضا به مرگ ریشه دواندی چنان باشکوه که زیبایی آزادی در برابر عظمت جان تو شرمنده شد و لال در دهان یاوه گویان و مدعیان آزادی
مجیدرضا چنان به آزادی و ٱزادگی احترام گذاشتی که مرگ در برابر فهم تو خودش را فقیر و حقیر دید.
اما اینک ما ستایشگران تو به جرم من و ما بودن دوریم از شادی که تو تمنا کردی دوریم از ٱزادی که تو را سجده کرد و جانت را مشعل وجود و معنای خود خواست
ما کورها وبی سواد های عاطفه جمعی دچار اضمحلال روزمرگی شدیم. تو گفتی ما را ز تیغ مرگ مترسان که ما از تبار سر بداران خراسانیم اما این من های مجیز گوی شجاعت تو ز هول مرگ، نعره ی شیر درون را به پوزبند تفرقه ها در گلو افسار زده ایم به لال ماندن

مجید رضا تو چگونه از سد جوخه های بد نامی و گمنامی دیکتاتور ها گذشتی بی آنکه آسیبی به باورهای زیبایت وارد کنند؟ چون یکی از طریقت های حکومت‌های توتالیتر قرن ما این است که اجازه نمی‌دهند دشمنانشان به مرگ بزرگ و دراماتیک یک شهید بمیرند و پای عقایدشان جان بدهند. اما تو چنان با شکوه مرگ را ستایش کردی که حتی معنای شهادت را در آغاز یک انقلاب تغییر دادی و از چنگال ایدولوژی و مذهب این واژه را نجات دادی
اندک اند مردمانی از ما که حاضر باشیم چنین مرگی را بپذیریم. ٱن جلاد مسلکان برای تمسخر تو و باورهایت صحنه آرایی کرده بودند تا بگویند برای چه باورهای بیهوده ای جان شیرینت را قربانی میکنی. سوگوار نبودن و غم را ستایش نکردن و عقیده ٱزادی را عین جان شیرین و گرامی و گران سنگ دانستن ٱنها از تو این می‌خواستند اما تو کاری کردی که دشمنان باورهای زیبایت نتوانند در سکوت و گمنامی جان و ٱزادی تو را به سخره بگیرند. اگر کسی همچون تو جرات میکرد به جای تحمل این جنایت در سکوت، رنج مرگ را به جان بخرد، قطعا جان خود را بیهوده قربانی نکرده بود.
اما متاسفانه عقاید هیچ‌یک از ما آنقدر در عمق جانمان ریشه ندوانده که بتوانیم فقط بخاطر یک معنای اخلاقی والاتر، ایثاری عملا پر فایده را بر خود تحمیل کنیم. تا نسل های آینده از سرمایه ای که ما از جان خود و باور به ٱزادی برای ٱنها پس انداز کرده ایم بهره ها ببرند و بشریت شجاع و آگاه را مدیون بودن و زیستن و نوع مرگ خود کنیم