زندگی

زندگی کردن که به همین راحتی ها نیست!
باید باشد بهانه هایی که نبودشان نابودت می کند؛
مثل خنده های کسی،
نگاه خاصی،
صدایی،
چشم هایی،
تکه کلام هایی...
اصلا آدم باید برای خودش نیمکت دونفره ای داشته باشد
تا گاهی اوقات به آن سر بزند،
شب که شد باید شب بخیرهایی را بشنود،
باید باشند کوچه ها و خیابان ها و پیاده روهایی که از قدم هایت خسته شده اند،
فنجان های قهوه ای که فال شان عشق باشد،
میزی در کافه ای باید شاهد خاطرات آدم باشد،
باید باشند ریتم ها و موسیقی هایی که دگرگونت کنند،
حتی باید بوی عطری خاص در زندگی ات حس شود،
دست خطی که دلت را بلرزاند،
عکسی که اشکت را درآورد...
باید همه ی اینها باشند.
می گویند هر سن و سالی که داشته باشی
اگر کسی نباشد که با یادش..
چشمانت
- از شادی یا غم -
پر اشک شود
هرگز زندگی نکرده ای!
برچسب‌ها: یادداشت, زندگی دلنوشته های مهرداد اکبری...