08/2(بن بست)

گاهی اوقات
دلت بی هوا
هوای نگاهی ، چیزی
یا جایی دور می کند...
حالا می دانم سال هاست چشم هامان به تاریکی و
دل ها به اندوه عادت کرده است...
می دانی که ردپای مسافران را
باران شسته است
باد هم بوی بازمانده از عطر پیراهنشان را
به خانه نمی آورد!
اما پشت همین اوقات اندوه
همیشه دریچه ای رو به تبسم گشوده می شود
من هم شبیه شما
کشیده ام تمام نقطه چین های تاریکی را در اندوه این زندگی
اما آیا انتهای کوچه ی ما
همیشه بن بست خواهد بود ..؟!

مهرداد اکبری