حال خوب

در کتاب "جای خالی سلوچ"
محمود دولت آبادی آمده است
روزگار همیشه بر یک قرار نمیماند.
روز و شب دارد،
روشنی دارد،
تاریکی دارد،
کم دارد،
بیش دارد.
دیگر چیزی از تابستان باقی نمانده،
تمام میشود،
پاییز می آید... ب عقيده منهم،
از یک جایی به بعد،
آدم آرام میگیرد،
بزرگ میشود،
بالغ میشود،
پای تمام اشتباهاتش می ایستد،
سنگینی تصمیمی که گرفته را گردن دیگری نمی اندازد،
دنبال مقصر نمیگردد،
قبول میکند گذشته اش را،
انکار نمیکند آن را،
نادیده اش نمیگیرد،
حذفش نمیکند،
اجازه میدهد هرچه هست هرچه بوده در همان گذشته بماند،
حالا باید آینده را بسازد،
از نو،به نوعی دیگر.
یاد میگیرد زندگی یک موهبت است،
غنیمت است،
نعمت است،
قدرش را بداند و
همه ی اینها را که فهمید یک آرامشی می آید مینشیند توی دلش،
توی روح و روانش.

اینجای زندگی همان جایی است که دولت آبادی گفته.
همان جایی که آرام است،
حال آدم خوب است؛
همان جاست.
اصلأ از یک جایی به بعد حال آدم خوب میشود...

برچسب‌ها: یادداشت, حال خوب دلنوشته های مهرداد اکبری...