میوه ها

با یکی از آشنایان،گرم گفتگو می‌شویم.آشنایی که از قضا تمکن مالی قابل قبولی دارد و با آن‌که پشت لبش تازه دچار تغییر رنگ شده است؛خودش را سرمایه‌دار می‌داند.خاطرات سفرهایش را برایم تعریف می‌کند.می‌گوید: بار اولی که دور دنیا رو گشتم،دبیرستانی بودم! از شرق آسیا شروع کردم و توی مکزیکوسیتی دور دنیام کامل شد.
پا می‌شوم می‌روم در یخچال تا از میهمان دنیا دیده‌ام پذیرایی کنم.یک قاچ بزرگ هندوانه دارم به همراه چند عدد خیار پلاسیده و مقداری زردآلوی ریز و شیرین! میریزمشان داخل بشقاب ملامین و میوه تعارفش می‌کنم!
"آقاجان بخور؛هندونه‌ش رنگ نداره ولی شیرینه!زردآلو هم بخور!"
عضلات صورتش را جمع می‌کند.طوری که انگار چندشش شده باشد.
خیاری برمی‌دارد و مشغول پوست کندنش می‌شود و هم‌زمان افسار تعریف خاطرات را دوباره در دست می‌گیرد!
"اینا که میوه نیست! توی یکی از سفرهام "رامبوتان" خوردم و از همون موقع عاشقش شدم! حتما باید یه بار امتحانش کنی!
این که نمی‌دانم رامبوتان چیست و چه‌شکلی می‌تواند داشته باشد آزاردهنده نیست.دوست سرمایه‌دارم "هندوانه و خیار و زرد‌آلو" را جزو میوه نمی‌داند.از نظر او این‌ها ارزش خوردن ندارند.اما یخچال خانه‌ی من "رامبوتان و لیچی و مانگوستین" ندارد.لبخند تلخی می‌زنم و می‌گویم:
+والا فعلا همینارو دارم.دندان رامبوتان‌خوری ندارم! اصن رامبوتان چی هست؟
-نمی‌دونی؟ یه نوع میوه‌س-البته تعجبی نداره که ندید‌یش،خیلی گرونه!
+مثلن چنده کیلویی؟
-مگه هندونه‌س که کیلویی باشه؟ دونه‌ای می‌فروشنش!
مکالمه‌مان با زنگ تلفن‌اش قطع می‌شود.با خودم فکر می‌کنم که گران ترین میوه‌ای که خورده‌ام چه بوده است.میوه ها هیچ‌وقت جایگاه ثابتی در برنامه‌ی غذایی من نداشته.حافظه‌ی میوه‌خوری‌ام چندبار "آناناس و انبه" و یک بارهم "نارگیل استوایی" را به یاد می‌آورد!
یاد خانواده‌ی مستخدم ساختمان می‌افتم که با یک کیلو گیلاس پلاسیده‌ی تهِ میوه‌فروشیِ سرِگذر؛یک شب جشن می‌گیرند.آقای مستخدم هم،مثل من،رامبوتان و لیچی را بلد نیست.او حتی هیچ ذهنیتی از مزه‌ی آناناس هم ندارد.طعم نارگیل را هم در قالب پودر نارگیل روی حلوای خیراتی چشیده‌است یحتمل!
دوست سرمایه‌دارم چاقو به دست با میوه های مانده در ظرف بازی می‌کند.ته قلبم پوزخند دردناکی می‌زنم به این همه پوچی.
برچسب‌ها: یادداشت, میوه ها دلنوشته های مهرداد اکبری...